Van Grand-Prix paard naar IJslander
- 9 aug. 2016
Een aantal klanten keken vreemd op toen IJslander Skjóni een aantal weken geleden bij ons op stal kwam staan. Meteen kwam natuurlijk de vraag: “Van wie is die en waarom ga jij daar op rijden?”. Nou, ik wil dus de opleiding tot IJslanderjury gaan doen en van het één kwam het ander. Nu heb ik dus een IJslander op stal staan en in augustus starten we onze eerste wedstrijd.
Een aantal mensen verklaarden me voor gek en anderen vonden het een geweldig idee. Waarom ook niet? Anky doet ook aan reining als hobby, waarom Paulien niet op een IJslander? Dit idee kwam natuurlijk niet uit de lucht vallen. De IJslander is geleend en geen impulsaankoop geweest.
Hoe?
Nu vraag je je misschien af hoe ik als dressuuramazone pur sang opeens in het zadel van een IJslander ben beland. Ik werk twee dagen per week bij Stenden Hogeschool voor de afdeling Equine Marketing. Mijn directe collega is helemaal IJslander-gek en heeft naast een flink aantal kwalitatief mooie IJslanders ook nog eens een IJslandse vriend aan de haak geslagen. Deze vriend is voorzitter van de FEIF-jury’s voor IJslanders en vroeg mij enkele jaren geleden of ik eens mee met hem wilde om te schrijven tijdens een IJslanderwedstrijd.
Waarom hij mij mee vroeg? In de IJslanderwereld wilden ze ook meer gaan letten op het gereden zijn in het algemeen. Dit wilden ze meer meenemen in de beoordeling tijdens het jureren en niet alleen maar een soort “bestgaand rijpaard”, zoals wij het zouden noemen, beoordelen.
Weinig verschil
Zo gezegd zo gedaan en een jaar of drie geleden ging ik voor de eerste keer mee naar een internationale IJslanderwedstrijd in Lingen, Duitsland. Tijdens het jureren kwam ik er steeds meer achter dat er eigenlijk weinig verschil zit in wat men graag ziet bij een IJslander, zowel op de ovaalbaan in welke gang dan ook, of bij een dressuurpaard in de ring . Ze willen ook een losgelaten, rechtgericht, fijn in aanleuning zijnde, correct van achteren naar voren gereden en zuiver in takt gaand paard zien. Ik durf na deze dag trouwens nooit meer pony te zeggen, maar daar kan ik nog wel een aparte blog over schrijven, haha.
Naast diverse uitstapjes naar IJslanderwedstrijden werden er ook uitstapjes naar dressuurwedstrijden, voornamelijk pony-kampioenschappen, klasse Z1 en Z2 categorie D, gemaakt. Tijdens het jureren vertelde ik waar wij in de beoordeling zoal op letten. Ook hier werden veel overeenkomsten gevonden door mijn collega-jurylid uit IJsland. Het grootste verschil is eigenlijk dat je in de dressuursport uitgaat van een zes als er niks echt goed of fout gaat, bij de IJslanders krijg je een vijf. Dat was wel even wennen voor mijn collega en ik, maar niet onoverkomelijk.
Nieuwe IJslanderrichtlijnen
Er kwamen nieuwe IJslanderrichtlijnen waarbij, naast dat er kritisch werd gekeken naar de eigen regels en jurering, ook werd gekeken naar hoe andere disciplines deze zaken geregeld hebben. Beter goed gekopieerd dan slecht bedacht natuurlijk (grapje ;-)). Wat ik zo goed vind aan deze nieuwe richtlijnen is dat er allerlei “firewalls” in de beoordeling zitten. Zo kun je bij bijvoorbeeld bij een slechte aanleuning of ruw rijden niet verder komen dan een bepaald cijfer, hoe goed je paard ook mag zijn. Heel transparant en makkelijker toe te passen dan bij ons bij de dressuur, wat soms toch een kwestie van smaak is. Ik vind dit echt iets voor ons dressuurjury’s om ook eens aan de andere kant van de muur te gaan kijken. Dit zou best een goede aanvulling op ons systeem van jureren kunnen zijn, in ieder geval voor de transparantheid.
Volgende keer meer over hoe ik nou uiteindelijk op die IJslander zelf belandde….
