Hoe ik op een IJslander belandde..
- 21 sep. 2016
Dit voorjaar werd ik gemaild of gebeld, ik weet het niet meer zeker, of het mij leuk zou lijken om de bijscholing van de Nederlandse IJslanderjury’s te geven. Aan de hand van videobeelden van een aantal combinaties zou ik dan mijn visie als dressuurjury geven op verschillende IJslandse combinaties die, zoals later bleek, op het WK aan het rijden waren. Voor het gemak werd ook meteen maar de tölt en telgang meegenomen want ach, takt en regelmaat en het gereden zijn in het algemeen? is in elke gang belangrijk en natuurlijk moest ik ook even worden getest op mijn kennis van die gangen.
Nou zo gezegd zo gedaan en ondanks dat ik op die dag vreselijk de griep te pakken had en een spiekbriefje nodig had om nog te weten wat ik nog maar weer van elke combinatie vond werd het toch een zeer geslaagde middag met veel humor, leuke discussies en veel vragen over hoe zoiets bij de dressuur wordt beoordeeld. Dit zouden wij als dressuurjury’s ook eens moeten doen, erg leuk en leerzaam en vaak heel herkenbaar maar soms ook verrassend hoe men in een andere discipline naar bepaalde zaken kijkt.
Aan het einde van de middag werd gekscherend door iemand in de groep gegooid of ik niet ook IJslander jury zou willen worden, want ik had er best wat kijk op en zou een leuke aanvulling op het jurycorps kunnen zijn. En ik zou niet ik zijn als ik de uitdaging niet aan zou pakken dus toog ik vol goede moed naar de informatieavond voor nieuwe juryleden.
Er waren vele geïnteresseerden en we moesten ons allemaal even kort voorstellen. Ik was als eerste aan de beurt. De korte voorstelling lukte maar daarna kwam er een stortvloed aan vragen waardoor mijn korte introductie uiteindelijk alsnog tien minuten duurde. Iedereen wilde weten waarom ik daar zat en na een kleine uitleg waren ze razend enthousiast en kwamen er nog veel meer vragen.
Machteld van Dierendonck gaf de presentatie en tijdens één van de eerste sheets kwam er aan bod welk niveau jezelf als aankomend jurylid minimaal moest hebben gereden. Je moest in een bepaalde töltproef een minimum score hebben gehaald en in een vier- of vijfgangen proef eveneens. Toen ik doorlas op de sheet zag ik dat hij al op mij was aangepast want je mocht ook in een andere discipline op een hoog niveau hebben gereden. Ik kreeg het al even benauwd, maar ik was dus de uitzondering op de regel zullen we maar zeggen.
Er werd gesproken van juryopleiding nieuwe stijl waarbij je een bepaalde basiskennis vooraf moet tonen door middel van een intakegesprek dat nog zal plaatsvinden en een aantal stages die je vooraf moet hebben gelopen.
Mijn eerste stage was bij de Youth Cup bij Stoeterij Fitjar in Noord-Sleen. Ik werd hartelijk welkom geheten door de organisatie en de aanwezige juryleden en meteen maar bij het onderdeel dressuur gezet want dat was toch mijn specialiteit. Op dit gebied valt er nog wat winst te halen in de IJslandersport, want niet alleen de proeven vond ik niet logisch en vaak van een te hoog niveau voor de deelnemers, ook nog eens een kwart van de deelnemers verliet onvrijwillig voortijdig de baan omdat hun IJslander er anders over dacht en waarschijnlijk de dressuurbak te klein vond.
Tijdens de gangenproeven op de ovaalbaan die dag voelden ze zich weer beter in hun element en er kwamen nog een aantal leuke combinaties voorbij. Gedurende deze dag hadden de aanwezige juryleden echter ook bedacht dat het wel een goed idee zou zijn dat ik toch zou proberen om die minimum scores te halen op een IJslanderwedstrijd en ondanks mijn lichte protest met argumenten als: “Te druk, geen eigen IJslander, waar dan etc.” , was het plan na ongeveer een uur rond. Jurylid Josien Warris kreeg binnenkort een nieuwe heup en haar IJslander Skjóni zou dan mooi bij mij in training kunnen voor de tijd dat zijzelf niet zou kunnen rijden.
Zo gezegd zo gedaan en een paar weken later reed Josien met Skjóni bij mij het erf op. Skjóni werd uitgeladen en ik was op slag verliefd, het my little pony gehalte van deze IJslander was wel heel erg hoog. Een mooie bonte (normaal vind ik bont afschuwelijk maar zo’n IJslander in het bont is prachtig) met een dikke voorpluk en manen en een mooie volle staart. Josien had uiterst haar best gedaan om hem mooi schoon af te leveren maar ik ben natuurlijk niet voor niets een dressuuramazone dus Skjóni ging de volgende dag nogmaals door de wasstraat.
Omdat Josien door haar heup niet meer goed op een breed zadel kon zitten, had ze een heel oud zadel gevonden dat mooi smal gesneden was zodat ze weinig druk op haar bekken kreeg. Maar eigenlijk was dit geen goed passend zadel voor Skjóni en ik als verwende dressuurmiep vond het vreselijk zitten. Ik gooide dus één van mijn zadels op hem en terwijl ik daarmee aan het rijden was kwam Jeanette Drenth van Sella zadels samen met de importeur langs omdat iemand bij mij op stal een Sella zadel liet aanmeten.
De importeur keek een paar rondjes aandachtig naar ons terwijl wij onze eerste passen tölt samen aan het oefenen waren en riep mij toen bij zich. Het gesprek kwam er op neer dat mijn zadel ook niet goed op de IJslander paste, hij wel een passend IJslanderzadel bij zich had en ik dat maar even moest proberen. Toen ik hem vertelde dat ik niet op zoek was naar een zadel omdat ik de IJslander maar een paar weken zou hebben werd het zadel omgezet in een sponsorzadel voor de tijd dat de IJslander er was. Erg aardig dus!
Van het één kwam echter het ander en ik kreeg een sponsor-instructeur in de vorm van de voorzitter van de FEI voor IJslanders, gesponsorde baanhuur bij stoeterij Fitjar en de rijvereniging Exloo en zelfs de rubrieken voor mijn wedstrijd werden speciaal voor mij op de zondag gezet omdat ik op zaterdag Drentse Kampioenschappen met één van mijn dressuurpaarden had. Ik voelde mij net Anky van de IJslanders! Wat een ontzettend aardige en lieve gebaren allemaal om mij zo optimaal mogelijk aan de start te krijgen.
Het gesponsorde zadel paste Skjóni wel goed maar ik kreeg er last van omdat hij een veel te grote zitmaat had. Toen mijn eigen zadelmerk er van hoorde dat ik een IJslander reed, werd er meteen gekeken welk zadel het beste zou passen en kreeg ik een sponsorzadel van Custom voor de tijd dat ik de IJslander bleef rijden.
Er werd hard getraind en mijn instructeur werd zowaar enthousiast over mij en mijn my little pony en vond na een aantal lessen dat we klaar waren voor de wedstrijd. Hij kon er helaas zelf niet bij zijn vanwege familiebezoek in IJsland, maar ik kreeg goede hulp van Josien haar rechterhand Ada en nog een aantal mensen. Mijn eerste proef die ik op de wedstrijd bij Stoeterij Fitjar moest rijden was een T7 waarbij je eerst op de ovaalbaan langzaam tempo tölt moet rijden en daarna op een signaal van de speaker in stap overgaat, omdraait en dan op de andere hand sneltempo tölt rijdt. De langzaamtempo tölt is niet ons favoriete onderdeel maar gelukkig was onze score genoeg voor de jurycursus.
Daarna kwam ons favoriete onderdeel, de viergangenproef waarbij je eerst weer langzaamtempo tölt moet laten zien, dan draf, stap, galop en tenslotte de sneltempo tölt. Tijdens al deze gangen wordt er gekeken naar de zuiverheid van de gangen, het gedragen en aan elkaar gaan van het paard, de aanleuning, het gereden zijn in het algemeen etc. Eigenlijk niet zoveel anders dan wat wij in een dressuurproef als basisprincipes willen zien.
Ik had Skjóni super schoon gewassen, ik blijf een dressuurmuts, en zelf had ik maar gewoon mijn dressuur outfit aangetrokken want ik wilde er natuurlijk wel netjes op staan. Dit had wel tot gevolg dat er nogal wat mensen aan de kant zich afvroegen wie toch die vrouw op die bonte IJslander was. Mijn vader, moeder, stalklant Nienke en mijn paardenosteopaat Annemarie Nijhof, die Skjóni ook al een behandeling had gegeven zodat we zo optimaal mogelijk aan de start konden komen, zaten op een bankje aan de kant van de ovaalbaan en hoorden het allemaal met veel vermaak aan.
De langzaamtempo tölt ging al wat beter in mijn viergangproef dan in de töltproef, maar de draf, stap, galop en sneltempo tölt gingen erg fijn en zo kwamen we uiteindelijk tot een score die ver boven dat wat we moesten halen lag en behaalden we ook nog de eerste prijs! Dat was een leuk begin. Ja inderdaad begin, want er komt nog een vervolg. Binnenkort zullen we als afsluiting van ons avontuur samen nog één keer in de baan komen en nogmaals de viergangenproef rijden, maar dan in een klasse hoger en hopen we de kwalificatie voor Sport A (het hoogste niveau qua wesdtrijdklasse bij de IJslanders) te krijgen.
Wordt vervolgd!
