Indonesië een paardenland? Deel 2
- 17 jan. 2017
De volgende morgen hebben we eerst met een aantal jury’s bij de cross country van de eventing gekeken. Dat ging er spectaculair aan toe maar gelukkig geen gewonden gevallen. Er waren mooie hindernissen tegen een heuvel aan gebouwd en het parcours liep van links naar rechts, boven naar onder en vice versa over deze heuvel. Bijna het gehele parcours was daardoor vanaf 1 plek goed te bekijken. Ik weet niet of het handig was voor de ruiters want de hindernissen stonden kriskras door elkaar heen.
Advanced test
Na weer een super lunch was het weer tijd om te gaan jureren. Deze keer de advanced test (gelijk aan een Z2 proef). Alles stond reeds klaar, dachten we, totdat de eerste ruiter de ring in kwam. Gelukkig was dit een test-ruiter want de letters bleken verkeerd om te staan. Oeps! Letters omgezet en opnieuw gestart. Daarna de eerste officiële combinatie in de ring. Deze kwam ook wild gebarend de ring uit; blijken ze de letters niet op de juiste afstand te hebben gezet. Ik was wel niet de hoofdjury maar niemand reageerde terwijl de menigte vanaf de zijkant "boe" aan het roepen was. Ik dus mijn hokje uit gegaan en aan de hand van de hekjes uitgemeten waar de letters dan wel zouden moeten staan. Die tussenletters stonden inderdaad bijna 4 meter verkeerd en dat kan bij een appuyement erg vervelend zijn. Op het moment dat ik een letter op wilde tillen werd mij die meteen uit de handen genomen en gevraagd waar hij heen moest. Ik was even vergeten dat Indonesiërs erg vriendelijk zijn en opkijken tegen een jury en dus meteen in actie komen als de jury probeert zelf iets op te pakken. Voor mij best moeilijk want ik ben van de afdeling “niet zeuren maar aanpakken”.
Hoogte- en dieptepunten in de dressuurprestaties
Nadat dit ook was opgelost met de andere beide jury’s overlegd dat de gedupeerde ruiter aan het eind van de rubriek nog een keertje mocht starten. Net als op de voorgaande dagen hadden we weer hoogtepunten en dieptepunten in de ring. Van 37% door iemand gereden die geen enkele wissel reed (er zitten zes in die proef) tot 70% gereden door iemand op een prachtige KWPN-er die zelf een aantal jaren in Duitsland had getraind. In deze rubriek was het aandeel Lusitano’s trouwens ook erg hoog. Later werd mij door een Indonesiër uitgelegd dat Lusitano’s voor de hogere dressuur waren en dus niet lager dan advanced niveau starten. Dit fenomeen klonk voor mij bijna net zo raar in de oren als het fenomeen “Rainman”. Gelukkig ben ik onderhand veel gewend en neem ik veel dingen gewoon voor lief aan zonder nog een discussie aan te gaan; haha! ’s Avonds gedineerd met iedereen van de organisatie en mede-juryleden in een prachtig restaurant met uitzicht over de hele stad.
De volgende dag een proef gejureerd die het midden tussen L2 en M1 niveau hield. Net als in de vorige dagen weer slechte en goede combinaties gejureerd. Op deze dag kwam ik er ook achter dat naast de individuele medailles die er gehaald konden worden er ook team-medailles te behalen waren en daarom dus de spring- en eventingruiters zeer enthousiast aan de ring stonden te juichen als een dressuurruiter uit hun district een goede proef had gereden. Ik vond het al zo gek dat ze zo enthousiast waren maar nu snapte ik het. Misschien ook iets om in Nederland in te voeren, verbroedering van de verschillende disciplines; haha!
Tussen de middag in ons prachtige hotel dat niet voor niks “The Green Forrest” heette gegeten. Iets uitzoeken van de kaart was best een opgave totdat ik de gerechten intypte in google en zo zowel de ingrediënten als het bijbehorende plaatje kreeg. Het was iets omslachtig maar prima te doen zodat je zeker weet dat je niet iets vreselijk scherps, wat in Indonesië geen uitzondering is, te eten zou krijgen. ’s Middags nog even leuk geshopt in de outlet en ’s avonds weer een fantastisch diner. Ik geloof dat ik in een week wel drie kilo ben aangekomen.
Prix St. George proef
Dag vijf begon ’s morgens met de Prix St. George-proef. Nadat we als jury’s net hadden besloten dat als we net als gisteren een combinatie in de ring zouden krijgen die geen wissel kon springen deze uit zouden sluiten, bleek het niveau erg mee te vallen en had de laagste 58% en de hoogste 68%.
’s Middags samen met Betty en Maria, de dressuurjury’s, en Helen het eventing jurylid wezen lunchen in een themapark dat het midden hield tussen Centerparks, Alice in Wonderland en het Boomkroonpad en dan in een regenwoud-setting. Erg leuk!
Daarna door naar een vulkaan waar het ontzettend stonk naar rotte eieren (zwavel). Prachtige foto’s kunnen maken maar wat een stank!! Vervolgens doorgereden naar de hot springs waar we naast de warme baden hebben “genoten” van een zeer hardhandige massage. Ik vind dat persoonlijk niet erg maar mijn collega’s krijsten bij tijd en wijle als speenvarkens. Op de terugweg helaas 1,5 uur in de file gestaan (wat in Indonesië trouwens niet raar is) omdat we midden in een wielerwedstrijd terecht kwamen die ook voor de PON gehouden werd.
Kür op muziek
Op de laatste wedstrijddag stond de kür op muziek voor Young Riders op het programma alleen dan gereden door volwassenen; haha! De inter 1 kür was te moeilijk vonden ze. Vervolgens hadden ze hun küren zo moeilijk gemaakt dat ze soms bijna onuitvoerbaar waren. Bijvoorbeeld een slangenvolte met 3 bogen met wissels om de 3 of 4 passen. Hoe verzin je het! Daar moet ik dan ook nog bij vermelden dat een groot aantal van de deelnemers hun paard maar 1 of 2 keer per week zelf rijdt en voor de rest het paard door hun trainer wordt getraind. Dit geldt niet voor alle ruiters maar wel voor een groot aantal. Om dit soort oefeningen te kunnen rijden volstaat dit aantal trainingsuren helaas niet. Op veel protocollen werd door ons alle drie dan ook afzonderlijk de opmerking gezet “less is more”.
’s Middags samen met Maria, Betty en onze gids Tanto naar de “Floating Market” gegaan. Dit bleek ook weer een soort themapark te zijn waarin naast deze markt waar op bootjes allerlei soorten eten en drinken werd verkocht ook nog mooie tuinen, een konijnenpark waar kinderen de konijnen wortels kunnen voeren, verschillende dansgroepen en een rondvaart op bootjes waren. Wederom erg leuk!
Wat mij opviel in Indonesië is dat men misschien niet altijd de kennis of de middelen heeft om hun paard optimale zorg te geven (geen osteopaat, goede dierenarts moet worden ingevlogen, moeilijk om een goede hoefsmid of zadelpasser te vinden) maar dat ze wel ontzettend blij met hun paard zijn en ze proberen zo goed mogelijk als het kan te verzorgen. Ze staan open voor adviezen en volgen deze ook op.
Net als bij mijn IJslander-avontuur kreeg dit avontuur ook een staartje en ben ik in december alweer naar Indonesië geweest. Deze keer om twee dagen te jureren en daarna om clinics te geven. De volgende reis staat ook alweer op stapel; begin februari ga ik weer heen om les te geven.
