Indonesië een paardenland? Deel 1
- 10 jan. 2017
Kort nadat ik mijn IJslanderavontuur met Skjoní had afgesloten werd ik door een collega gebeld of ik dat ene dressuurpaard nog in mijn verkoopbestand had, of de klant die kon komen bekijken en in één adem door of ik zin had om over drie weken de Indonesische kampioenschappen te jureren, PON genaamd. Nou, dat leek mij wel wat en drie weken later stapte ik in het vliegtuig naar Indonesië. Geen idee wat ik moest jureren en wat het niveau was dat ik kon verwachten. Mijn mede dressuurjuryleden kwamen uit Bulgarije (wonend in Turkije) en Nieuw-Zeeland, genaamd Maria en Betty.
Taxireis naar Bandung
Aangekomen op het vliegveld werd ik opgehaald met een taxi van de PON en begon de, naar later bleek 5 uur durende, rit naar Bandung waar dit jaar de PON werd gehouden. De PON wordt voor 35 sporten tegelijk gehouden en is dus een hele grote happening met eigen mascottes en andere merchandise. Dit besefte ik pas toen ik onderweg was vanaf Jakarta en om de paar kilometer een mega-groot reclamebord voor deze kampioenschappen tegenkwam.
Voor wie nu denkt: “Jeetje, vijf uur in een taxi dat is saai!”. Nou integendeel! Vanaf de eerste minuut probeerde mijn chauffeur de vijf uur te verkorten door middel van het inhalen via de vluchtstrook, achter ambulances, politie of andere zwaailichten tussen de files door te rijden, dan weer zonder reden achter een vrachtwagen te blijven hangen om vervolgens weer over de vluchtstrook te gaan inhalen. Ik kan jullie verzekeren, als je nog niet wagenziek was, dan werd je het hier wel van. Tussendoor werden we ook nog aangehouden door de politie wegens roekeloos rijden maar dat werd even snel afgekocht met een pakje sigaretten. Mijn chauffeur dacht echter ook aan mij en scheurde te pas en te onpas de vluchtstrook op zo snel er een mooi uitzicht was en zij dan één van de enkele Engelse woorden die hij kende: ”Pretty picture?”. Daarnaast scheurde hij ook nog even langs een Starbucks waar zijn ander geleerde Engelse woord eruit kwam, “Coffee?”. Helaas drink ik geen koffie maar als ik het wel had gedaan dan was dit geheel verholpen door de voorgaande taxirit.
Opening paardengedeelte PON
Aangekomen in het hotel kreeg ik een bericht of ik mij zo spoedig mogelijk kon omkleden om aanwezig te kunnen zijn bij de opening van het paardengedeelte van de PON. Zo gezegd zo gedaan en een kwartier later stond ik netjes in jurykleren klaar om samen met een aantal spring- en eventingcollega’s, een TD en de dierenarts richting het hotel te gaan waar de opening zou plaatsvinden. Onderweg kreeg ik te horen dat mijn dressuurcollega’s nog niet waren aangekomen en ik dus de regels van de kampioenschappen zou moeten uitleggen. Prima, maar wat zijn hier de regels?! Gelukkig bleken ze voor de PON de regels van de FEI te hanteren en niet zoals mij onderweg was verteld dat er voor elke wedstrijd in Indonesië eigen regels werden bedacht. Best spannend om voor zo’n groot aantal onbekende mensen, nadat ik onderhand al zo’n 24 uur op was, uit te gaan leggen wat wel en niet is toegestaan. Gelukkig waren de springjury en de TD erg lang van stof, waardoor de eventing jury en ik weinig tijd over hadden om ook nog wat te vertellen. Na deze opening kwam de enige blonde man in het gezelschap op mij aflopen en stelde zich voor als Pieter uit Twente, springcoach voor het district Jawa Barat. Ik bleek zijn vrouw redelijk goed te kennen omdat wij met de studenten van de Stenden Hogeschool al een aantal keren hun zeer mooi opgezette opfokbedrijf voor paarden hadden bezocht. Ik had hem daar echter nog nooit gezien. We hadden de wereld overeenkomende kennissen maar beiden nog nooit van elkaar gehoord; haha!
Jureren van eventingdressuur
Vlak voordat we die avond terug naar het hotel gingen werd mij gevraagd of ik naast de dertig dressuurcombinaties van de volgende ochtend ook nog even een stuk of dertig eventing dressuurproeven de volgende ochtend om acht uur zou kunnen jureren. Ze waren even vergeten dat daar minstens twee juryleden moesten zitten. Nou dat werd dus meteen mijn vuurdoop met het jureren van eventingdressuur; haha! Gelukkig zaten mijn eventingcollega en ik goed op een lijn en het niveau viel mij eigenlijk ook nog best mee, met enkele uitschieters naar boven en een paar naar beneden. Het niveau was een pittige L proef en de paarden die we voorgeschoteld kregen varieerden van prachtige warmbloedpaarden tot legerpaarden met getatoeëerde nummers en afgeschoren manen die qua formaat en uitstraling nog het meest van een draver hadden.
Tussen de middag een lekkere lunch gehad waarbij iedereen een vork en lepel kreeg. Dat schijnt normaal te zijn in Indonesië, vlees snijden wordt daardoor best een uitdaging. Waarschijnlijk blijven ze daarom zo mooi slank met zijn allen!
Wisselend dressuurniveau
’s Middags nog een groot aantal novice combinaties (B niveau) gejureerd waarbij het niveau ook weer uiteen liep van zeer goed tot redelijk tragisch. Maar niet anders dan het gemiddelde concours in Nederland, behalve de oerwoud setting en dat je door het mooie kleurtje van iedereen niet goed kon zien of ze erg zenuwachtig waren; haha! De prijsuitreiking was een grote chaos en het leek wel of Anky van Grunsven had gewonnen en iedereen met haar op de foto wilde. Echt een gekkenhuis!
Wordt vervolgd in blog 2.....
