HOPE for Horses: Maya deel 1
- 10 dec. 2016
Daarbij komt het nogal precies hoe je met dat specifieke paard (karakter) omgaat. Zo kun je bij het ene paard best een keer grof uit de hoek komen, terwijl het andere paard bij zo'n correctie minstens vijf meter achteruit deinst om je vervolgens aan te kijken alsof je hem of haar straks neerknuppelt.
In mijn mailbox vind ik een mail van Susan, het is een lange mail waarin ze me vertelt over haar paard Maya, een Hongaars volbloed met temperament. Ze legt me in haar mail uit dat haar paard niet mee wil naar de wei die een stukje verderop ligt er zijn al verschillende gevaarlijke situaties geweest waarbij het kantje boord was met ten minste één van de betrokkenen waaronder Maya zelf. Er is geprobeerd om met meerdere personen haar vast te houden om meer controle te kunnen krijgen, maar zelfs met meerdere mensen aan haar halster wist ze zich los te rukken. Ze heeft al eens in de sloot gelegen hierdoor.
Door het karakter van Maya hebben de mensen die Susan wilde helpen Maya harder aangepakt. Iets wat op zich best logisch klinkt omdat Maya voor gevaarlijke situaties zorgt. Maar, past dat wel bij Maya haar karakter? Is Maya het paard waar je best een keer grof tegen mag zijn? Of is het het paard wat eigenlijk achteruit zou deinzen? Op de dag van de afspraak ben ik nieuwsgierig om Maya te ontmoeten. Eerlijk gezegd hou ik wel van een paard met pit. Hoe leuk om met zo'n paard door één deur te kunnen wanneer je hebt ontdekt wat er aan de hand was en het hebt kunnen oplossen.
Een prachtige donkerbruine merrie met mooie intelligente ogen kijkt me aan. Ik blijf op een afstandje staan omdat ik gelijk voel dat deze merrie een grote ruimte inneemt. “Wat een plaatje!” zeg ik tegen Susan. “Ja ze is wel echt mooi, er zijn al heel wat mensen geweest die haar graag als fokmerrie van me over willen nemen.” antwoord Susan. “Als dit traject niet gaat werken ga ik erover nadenken.” zegt ze ietwat ongerust. “Ik kan nu eigenlijk niets meer met haar, ze is gevaarlijk en vooral ook boos, ook bijt ze en durf ik ook niet meer op haar te rijden.”
Ergens moet een “ingang” zitten om met Maya om te kunnen gaan. Ieder paard is bereid om in “kudde verband” samen te willen werken, het is nu aan mij om te vinden waar Maya haar positie is. Ik vraag aan Susan of we haar mee kunnen nemen naar de rijbak om haar even goed te kunnen bekijken en haar lichaam te voelen naar eventuele spanningen, warme plekken of iets dergelijks. Tenslotte moet je eerst uitsluiten dat er fysiek iets niet in orde is. “Nou...” begint Susan, “dat is eigenlijk ook al een probleempje.”
Susan knipt een touw aan het halster en wil Maya meenemen, maar deze zet geen stap. Ze staat met vier hoeven in de grond en lijkt zeker niet van plan om ook maar één pas te maken. Susan laat gelijk het touw los zodat de spanning eraf is en kijkt mij aan. Ik vraag aan haar of ik het misschien ook een keer mag proberen. Susan stemt in en ik neem Maya over. Maya is nog steeds niet van plan om een hoef te verzetten. Gelukkig ken ik dit van mijn eigen paard en heb ik geleerd dat je dan mag wachten met het loslaten van het touw totdat het paard naar voren beweegt. Bij de minste of geringste beweging voorwaarts moet je dus direct loslaten.
Ik probeer Maya niet aan te kijken omdat dat nogal indringend kan zijn. Na ongeveer een minuutje voel ik beweging naar voren, direct laat ik de druk gaan en beloon Maya uitbundig met mijn stem. Maya kijkt me vol verbazing aan, deze reactie had ze niet verwacht! Dit proces zetten we voort zolang als nodig is om Maya “gewoon” mee te krijgen. Ondertussen is Maya bezig om uit te vallen naar me, ze neemt een spurt en wil me bijten. In een reflex doe ik mijn hand omhoog om mezelf te beschermen en deze hand komt tegen haar hoofd. Maya deinst terug, maar, het lijkt een positieve uitwerking te hebben! Ze lijkt meer respect voor me te hebben en na een aantal keren besluit Maya dat het waarschijnlijk geen zin heeft om dit “spelletje” nog langer vol te houden. Ze loopt in één ruk met me mee naar de bak.
Daar aangekomen beloon ik haar uitgebreid door haar vooral niet aan te kijken of aan te raken omdat ze dit als niet prettig ervaart. Op aanraking reageert ze nogal geïrriteerd, alsof het haar pijn doet. Juist daarom wil ik, zodra ze kalm en toegankelijk is, graag even op haar lijf voelen omdat ik vermoed dat ze pijn heeft. Ze heeft inderdaad een aantal warme plekken op haar lichaam en ik besluit om daar eerst mee aan de slag te gaan.
Eerst voel ik met een zo zacht mogelijke druk over haar hele lijf om vervolgens de Ttouch-methode toe te passen. Maya vindt het zo lekker dat ze met haar onderlip op half elf staat te doezelen. Ondertussen staat Susan met haar mond open te kijken naar haar eigen paard. Ze verteld dat ze Maya nog nooit zo ontspannen heeft gezien.
Vervolgens lijkt het me wijs om eerst in een veilige omgeving de verhoudingen te bepalen en leg aan Susan uit dat de basis in de bak ligt met Maya. Omdat Maya uiterst gevoelig is vraag ik aan Susan om met zo weinig mogelijk te beginnen. Vanuit je eigen basis gaan lopen en vervolgens in te grijpen wanneer nodig door je eigen ruimte af te bakenen met het uiteinde van het touw. Ik geeft Susan een aantal tips, vertel haar hoe die toe te passen en ook dat ze mag doorzetten wanneer Maya vindt dat ze echt niet gaat doen wat Susan van haar wil.
Susan is door alle gebeurtenissen nogal onder de indruk van Maya haar gedrag, en dat heeft de merrie goed in de gaten. Na een klein half uurtje heeft Susan haar eigen plek weer terug ingenomen en is Maya zo geconcentreerd aan het “luisteren” naar Susan dat ze vergeet om over haar heen te willen lopen. Susan en Maya lopen hand in hoef! Voor nu is de missie geslaagd! Op naar meer............
Om juist met een paard als Maya om te gaan moet je dus niet te hard willen inkomen en vooral vanuit je eigen basis werken! Daar kan zij wat mee, schreeuwen, harden inkomen werken bij een paard als Maya alleen maar averechts.
Geïnteresseerd in de werkwijze van Miranda? Meer informatie op www.hopeforhorses.nl.
