HOPE for Horses: Aanleuning.... Makkelijk? Of juist niet?

Minder gemakkelijk dan het klinkt
Omdat het tweezijdig is, vanuit de ruiter én vanuit het paard, is het minder makkelijk dan het klinkt. Iedere ruiter weet dat het best lastig kan zijn om een constante verbinding te krijgen, laat staan te onderhouden. Er zijn een aantal woorden in deze zin die best een hele uitdaging kunnen zijn.

Jij kunt aanleuning willen vragen of geven, maar je paard zit aan de andere kant en wat vindt deze van dat gegeven? Als het paard al eens in aanraking is gekomen met een aanleuning en dat als onprettig heeft ervaren zal het een hele klus worden om het vertrouwen te herwinnen. Het paard zal instinctief gaan reageren op de druk op het bit. Het zal ervan weg willen gaan, of het terug gaan nemen met als gevolg dat het gaat “hangen” op het bit (of op de neus). Uiteraard is hierbij niet uit te sluiten dat het paard ook goed “van achter uit” moet blijven bewegen want wanneer dat niet aanwezig is krijg je ook meer druk in de hand.
 
Verbinding is meer dan druk op de teugels
Even de zin “een constante verbinding tussen de hand van de ruiter en de mond van het paard” wat meer analyseren:

• Constant: Onder elke omstandigheid dezelfde druk weten te behouden! Dat is nogal wat! Constant is al lastig wanneer je met een “dood” voorwerp werkt, laat staan met een dier met gevoel en een vluchtkarakter! Dan is constant ineens niet meer zo vanzelfsprekend en dus ook niet zo heel eenvoudig, dat vereist oefening van ons als ruiter.
• Verbinding: Hier ligt voor mij persoonlijk het mooiste gevoel/uiting van samenzijn/doel/bedoeling/ duidelijkheid in. Verbinding is meer dan de hoeveelheid druk die je op de teugels (in je hand of in de mond van het paard) hebt! Verbinding kan zonder druk zijn!Je kan met losse/lange teugels een hele fijne verbinding hebben met de mond van je paard. Verbinding zegt iets over het samenzijn met je paard. Over het gevoel wat je vanuit je hand naar de mond van je paard over wil brengen. Sterker nog, ik denk dat wanneer de druk op de teugels heel zwaar of hard is er maar weinig sprake is van verbinding!

Het is zeker vaak niet de bedoeling om een zware verbinding te hebben denk ik, wat ik in mijn werkzaamheden tegenkom is dat mensen niet weten hoe ze het op moeten lossen.
Verbinding is eigenlijk datgene wat jij wil bereiken met het rijden met je paard! Of dit nu topsport of recreatief is maakt voor verbinding niet uit.
Wat is het doel voor jou om met je paard te rijden? Contact? Verbinding? Samenzijn?
 
Zonder bespiering geen fijne verbinding
Wanneer ik bij een klant kom om zijn dochter les te geven vraagt ze mij om even naar haar vader te lopen die in de bak aan het rijden is. Wanneer ik bij de bak kom zie ik een heel gaaf paard lopen wat volledig in de hand van de ruiter valt. Het paard loopt volledig op de voorhand en zijn mondhoeken zijn ingescheurd tot bloedens toe. De vader doet echt zijn uiterste best maar krijgt het niet opgelost. Alhoewel hij aanleuning heeft (maar dus niet op een prettige manier) is dit uiteraard niet wat we wensen te hebben. Het gaat om een prettige constante verbinding, niet om een hangende verbinding waarbij je na tien minuten al kapot bent van de kilo's die in je hand hangen of zoals in dit geval tot bloedens toe voor de paardenmond.
Het paard in kwestie heeft zo weinig bespiering dat hij niet los van de hand van de ruiter kán lopen, hij weet niet hoe. Het paard heeft geen idee hoe het zichzelf moet dragen, laat staan hoe te buigen voor de hand van de ruiter!
Dit is geen onwil van beide kanten, en dat heb ik al eerder geschreven in voorgaande blogs, laten we elkaar niet veroordelen over onkunde, hierin moeten we bereid zijn elkaar te helpen!
 
Spieren kweken
Maar, terug naar het paard in kwestie, de vader doet zijn best en weet niet hoe hij dit op moet lossen. Ik leg hem uit dat het paard momenteel echt de kracht lijkt te missen om niet in de hand te gaan hangen. Overgangen, overgangen en nog eens overgangen! Dat is krachttraining voor het paard.  En persoonlijk kies ik er in zo'n geval voor om veel te longeren! Uiteraard niet iedere dag omdat dat weer teveel zou kunnen zijn, maar longeren is zo'n mooi middel om je paard te trainen zonder de belasting van de ruiter. Daarbij hebben wij als ruiters ook allemaal onze eigen tekortkomingen waar we ons paard dan ook even niet mee opzadelen.
De vader heeft het idee dat hij er zelf niet uit gaat komen en vraagt of ik het paard een tijdje in training wil nemen. Uiteraard wil ik dat graag! Nummer één is het ontzettend dankbaar om zo'n paard weer op vier benen te krijgen en ten tweede is het een super leuk aansprekend paard!
De eerste weken ben ik voorzichtig bezig met longeren. Dit geeft mij informatie over de bewegingen en manieren van het paard, ten tweede kan ik hier gelijk beginnen met het oppakken van overgangen.
Wanneer ik al verbetering begin te zien ga ik er ook op. Het is duidelijk dat het paard nog behoorlijk wat kracht mist om “op eigen benen” te lopen, maar wat een inzet en een wil heeft hij!!!
Persoonlijk hou ik ervan om een paard de tijd te gunnen om zich weer lekker in zijn vel te laten zitten en haast ik mij dus ook niet om de basis goed te krijgen. Want vanuit de basis kun je mooi verder en zonder basis is er geen “verder” op een fijne manier.
Na een maand of twee is het paard weer behoorlijk in kracht bijgekomen. Hij schakelt makkelijk en heeft totaal geen neiging meer tot hangen in de hand. De aanleuning is er nu dus één die we allebei als prettig kunnen ervaren!

Wel heb ik ervoor gekozen om dit paard bitloos te gaan rijden omdat hij van het bit behoorlijk ingescheurde mondhoeken heeft gehad en het indoen van het bit niet als prettig ervaart, en wanneer het kan waarom niet?! 
 
Tenslotte is aanleuning een Constante VERBINDING! En dat kan op een bit, bitloos of zonder beiden!